Veliki a kod nas malo poznati svetski slikari: Danas govorimo o Đorđu de Kiriku
Đorđo de Kiriko je rođen 10. jula 1888. u Volosu, u Grčkoj, a umro 19. novembra 1978. u Rimu, u Italija, kao italijanski slikar dalekog grčkog porekla s obe strane.
Naime, majka mu je bila đenovljanska baronica grčkog porekla iz Smirne a otac sicilijanski baron grčkog porekla sa Rodosa, odakle su njegovi stigli 1523. zajedno sa 4.000 drugih grkokatoličkih porodica. Ali se slučajno rodio u Grčkoj: u to vreme otac je kao inženjer gradio prugu u Tesaliji.
Preporučujemo
Srbin iz sela kraj Pirota kopirao freske sa Kosova: Njegova dela stajala pored Mikelanđela u Firenci
Otvorena izložba "Tron" Pavela Surovog u srdačnom kineskom gradu Tajanu u Šandong provinciji u Kini
Nakon studija umetnosti u Atini i Firenci, De Kiriko se 1906. preselio u Nemačku gde je upisao minhensku Akademiju lepih umetnosti. Njegov rani stil bio je pod uticajem slika Arnolda Beklina i Maksa Klingera, koje spajaju fantastično sa svakodnevnim.
Do 1910. živeo je u Firenci, gde je započeo jedinstvenu seriju pejzaža, uključujući „Enigmu jesenjeg popodneva“ (1910), u kojoj duge, zlokobne i nelogične senke, koje bacaju nevidljivi objekti na prazne gradske prostore, stoje u oštrom kontrastu s jasnom, blistavom svetlošću koja je prikazana u mračnim zelenim tonalitetima.
Preselivši se 1911. u Pariz, De Kiriko je svojim dvosmisleno zlokobnim prikazima pustih trgova zadobio divljenje Pabla Pikasa i Gijoma Apolinera.
U delima kao što su „Gatačka nagrada“ (1913) i „Misterija i melanholija ulice“ (1914), imamo klasične statue, tamne arkade i male, izolovane figure koje su nadjačane sopstvenim senkama i strogom, pritiskajućom arhitekturom.
Godine 1915. godine De Kiriko je mobilisan u italijansku vojsku i stacioniran u Ferari, gde je nastavio da stvara, modifikujući svoj raniji stil karakterisan gušćim grupama neuskladivih objekata. Pošto mu je dijagnostikovan nervni poremećaj, upućen je u vojnu bolnicu, gde je 1917. upoznao Karla Karu; njih dvojica su razvili stil koji su nazvali metafizičko slikarstvo.
U De Kirikovim slikama iz ovog perioda, kao što su „Velika metafizička unutrašnjost“ (1917) i „Vidar“ (1915), boje su svetlije, a krojačke lutke, kompasi, biskviti i slike na štafelajima imaju misteriozno značenje unutar zagonetnih pejzaža ili enterijera.
Element misterije u De Kirikovim slikama je opao posle 1919, kada je počeo da se interesuje za tehničke metode italijanske klasične tradicije. Na kraju je počeo da slika u realističnijem i akademskom stilu, pa se 1930-ih razišao sa svojim avangardnim kolegama i odrekao ranijih dela.
Doduše, to je možda bilo povezano i sa zvaničnom umetničkom politikom fašističke Italije, koja je postajala sve konzervativnija. Ali je njegovo ranije metafizičko slikarstvo već ostvarilo snažan uticaj na nadrealiste, i generalno na istoriju umetnosti XX veka.
(Telegraf.rs)