Zašto je najpoznatija berlinska crkva koju zovu SRCEM BERLINA već 74 godine u ruševinama (FOTO)
Spomen-crkva cara Vilhelma sagrađena je u poslednjoj deceniji XIX veka, ali je stradala u savezničkom bombardovanju 1943. godine. Postojala je ideja da se sve sruši i da se sagradi nova crkva, ali su se Zapadni Berlinci digli na noge pa je sačuvan stari toranj, u ruševinama
Spomen-crkva cara Vilhelma — poznatija jednostavno kao Spomen-crkva ili pod nadimcima "Karmin i pufna" i "Okrnjeni zub" — berlinska je protestantska crkva koja se nalazi na Kurfirštendamu, na trgu Brajtšajdplac.
Prvobitna crkva sagrađena je tokom poslednje decenije XIX stoleća, a njeno je podizanje naložio nemački car Vilhelm II u čast svoga dede, Vilhelma I.
Arhitekta Franc Švehten zamislio je svetinju u neoromanskom stilu, po ugledu na srednjevekovni Bonski minster, sa fasadom od tufa; zidni mozaik je prekrivao 2.740 kvadratnih metara, toranj je bio visok 113 metara a u brod je moglo da stane preko 2.000 vernika.
Tako je bilo do kobnog 23. septembra 1943. godine, kada je crkva strašno stradala u savezničkom bombardovanju, mada ne bez nade u obnovu. Međutim, 1947. godine odlučeno je da se sagradi nova crkva, ali se narednih desetak godina debatovalo na koji bi se to način trebalo izvesti.
Pobednik na konkursu, Egon Ajerman, predložio je da se stara crkva u potpunosti sruši da bi se na njenom mestu podigla nova građevina, ali su se Zapadni Berlinci digli na noge: išli su toliko daleko da su govorili da je urušena svetinja "srce Berlina". Zbog toga je ovaj arhitekta promenio plan i sačuvao toranj, ali srušio sve ostalo.
Nova crkva koja okružuje ostatak stare sastoji se iz četiri dela, i vrlo je moderna struktura sa tornjem visokim 53,5 metara na čijem se vrhu nalazi pozlaćena sfera iznad koje je pozlaćeni krst; u tornju je šest bronzanih zvona salivenih od francuskih topova iz Franko-pruskog rata 1870-1871. godine.
Konstrukcija je od čelika, a zidovi su kao saće betona i stakla. Njega je dizajnirao Gabrijel Loar; dominira plava boja, ali postoji i crvena, zelena i žuta, zbog čega crkva i nosi onaj nadimak "Karmin i pufna". Stara kupola je ta koju zovu "Okrnjeni zub".
U novu crkvu može da stane oko hiljadu vernika. Na severoistočnoj strani nalaze se tri umetnička dela. Prvo je tu spomen-ploča u čast protestantskih mučenika koji su ubijeni zbog svoje vere od strane nacističkog režima, u koju je integrisan španski drveni krst iz XIII veka.
Odmah pored je originalna "Staljingradska Madona", crtež nemačkog vojnika Kurta Rojbera nastao na ledeni Božić 1942. godine pod blokadom Crvene armije, a koji simboliše nadu i pomirenje (njene kopije se nalaze u Volgogradu i Koventriju).
Treće umetničko delo je ikona Bogorodice iz Volgograda, a treba pomenuti i krst saliven od eksera iz Koventrijske katedrale koja je stradala u nemačkom bombardovanju tokom Drugog svetskog rata.
Sve to simboliše pomirenje tri naroda, nemačkog, ruskog i engleskog, u hrišćanskom duhu. A zašto je, na kraju, toranj sačuvan kao ruševina? Da nas zauvek podseća na užase rata. Koliko mu to polazi za rukom, nije na nama da sudimo.
(O. Š.)