10 GODINA BEZ DANILA LAZOVIĆA: A ljudi i dalje imaju pogrešnu sliku o njemu! (VIDEO)

Danas se navršava deset godina od smrti našeg velikog glumca Danila Lazovića.

Preporučujemo

DEVET GODINA BEZ GLUMČINE: Na današnji dan je umro Danilo Lazović (VIDEO)

Iako najpoznatiji po ulozi Šćepana Šćekića u "Srećnim ljudima", Lazović je svoju prvu zapaženu ulogu imao u "Otpisanima", a glumio je u skoro 90 filmova i serija, kao i u velikom broju pozorišnih predstava.

Bio je član ansambla Narodnog pozorišta, ali je igrao i u drugim pozorištima, poput Ateljea 212 i Zvezdara teatra, u čijih je osam predstava igrao blizu šest stotina puta.

NEZABORAVNI ČERČIL: Ovako je Danilo Lazović glumio u "Porodičnom blagu" (VIDEO)

U Narodnom pozorištu ostvario je veliki broj uloga kao što su Miloš (Patka iz vrta kralja Gustava, Ž. Jovanovića), Aranđel (Zvono za našeg profesora, V. Ivanovića), Burnizijem (Suđenje gospođi Bovari, G. Flobera), Bogoslav (Ruke Zane Marije, Ž. Anuja), Relja (Međa vuka manitoga, M. Bećkovića), Milutin Bojić (Gospođa Olga, M. Bojića) i Pukovnik Skaluzob (Nevolje zbog pameti, A. S. Gribojedova).

Igrao je i kao Vuk (Stanoje Glavaš, Đ. Jakšića), Vladika Danilo (Gorski vijenac, P. P. Njegoša), Gaj Julije Cezar (Vergilijeva smrt, H. Bloha), Lav Davidovič Bronštajn-Trocki (Lenjin, Staljin, Trocki, K. Vermorena), Stari Perišić (Kad su cvetale tikve, D. Mihailovića), Rogozin (Nastasja filipovna, F. M. Dostojevskog i A. Vajde), Agamemnon (Orestija, Eshila), Greger Verle (Divlja patka, H. Ibzena).

Sterijinu nagradu za glumačko ostvarenje primio je 1989. godine. Statuetu „Ćuran“ je dobio za najbolju ulogu u predstavi Klaustrofobična komedija.

Takođe, zbog svoje humanosti, od Srpske pravoslavne crkve dobio je arhijerejsku zahvalnicu u Gračanici, zbog pomoći narodu koji živi na Kosovu i Metohiji.

Kad je društvenim mrežama ponovo krenula da kruži slika "Kafane kod besmrtnih", bilo je onih koji su se zapitali zašto tu nije bilo mesta i za Danila Lazovića, jer je u narodu važio za glumca i boema, što je on više puta demantovao, navodeći da on nema vremena za kafanu.

Osim što je bio poznat kao porodičan, vredan (kako bi za svoje četvoro dece obezbedio bolje uslove za odrastanje, iz centra grada se sa svojom suprugom Brankom preselio na Avalu, daleko od gradske vreve, gde je uživao u obavezama oko domaćinstva) i plemenit čovek, Lazović je bio i politički angažovan.

Tokom devedesetih bio je instruktor dobrovoljcima u bazi u Bubanj Potoku, kao i član Međunarodnog odbora za istinu o Radovanu Karadžiću.

Zalagao se da se u škole uvede seljačko vaspitanje i da  veronauka postane obavezan predmet.

U februaru 2006. godine je govorio na mitingu Srpske radikalne stranke, iako nije bio njen član, a spas srpskog naroda je video u jedinstvenoj političkoj sceni, većem posvećenju crkvi i dolasku srpskog kralja na presto.

Kada je 25. marta 2006. preminuo od infarkta, na Velikoj sceni Narodnog pozorišta u Beogradu održan je komemorativni skup, a po želji porodice niko nije držao govor, već je preko razglasa pušten Lazovićev monolog u poemi svetog Nikolaja Velimirovića „Kosovski zavet cara Lazara“.

Sahranjen je na Topčiderskom groblju, uz prisustvo članova porodice, prijatelja i kolega i velikog broja poštovalaca njegovog rada.

Ispred hrama Svetog Trifuna, opelo je služio mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije, uz sveštenstvo i monaštvo Eparhije raško-prizrenske i mileševske.

U ime guslarskog društva „Radovan Bećirović Trebješki“, čiji je Lazović bio član, od njega su se oprostili Slavko Aleksić i Boško Vujačić.

(Telegraf.rs)