Teror "Čudovišta iz Firence" trajao 17 godina, ubijao parove, tela žena osakatio: Nikada nije otkriveno ko je

Između 1968. i 1985. godine, niz brutalnih ubistava u Italiji pretvorio je područje oko Firence u pejzaž straha. Ubica je birao i ubijao parove, koji su se parkirali u usamljenim delovima na periferiji grada. U nekoliko slučajeva, tela ženskih žrtava su pronađena osakaćena. Identitet ubice, koji je dobio nadimak "Čudovište iz Firence", i dalje je jedna od najvećih italijanskih misterija.

Jeziva priča o zločinima prikazana je u Netfliksovoj seriji "The Monster of Florence", koja ima četiri dela. Počinje 1982. godine, kada je mladi ubijeni par pronađen u kolima. Policija je ponovo otvorila slučaj iz 1968. godine sa zapanjujućim sličnostima - prvo ubistvo povezano je sa istim oružjem, Beretom .22 kalibra. Odatle, istražilji, novinari i osumnjičeni postaju deo lavirinta laži, opsesije i paranoje.

Preporučujemo

Kreator serije na Netfliksu, Stefano Solima, rekao je za Time da je odluka da se fokusira na rane godine istrage proistekla iz složenosti slučaja.

"Nijedan počinilac nije osuđen za svih 16 ubistava. Odlučili smo da ispričamo priču iz početka, kada su istražitelji počeli da povezuju tačke i shvatili da je to možda delo serijskog ubice", rekao je on.

Zasnovana na sudskim postupcima i stvarnim istragama, serija podseća na jedno od najmračnijih poglavlja Italije očima optuženih tokom godina - potencijalnih čudovišta - razotkrivajući kako su histerija i spekulacije zamaglile liniju između istine i mita. Solima je istakao da serije ne zauzima stav o tome ko je zapravo bio čudovište.

"Želeli smo da ispričamo priču o čudovištu bez zauzimanja pozicije. Umesto da se fokusiramo na istragu, to smo ostavili u pozadini i odlučili smo da se fokusiramo na pojedinačne osumnjičene koje su, u svakoj epizodi ili slučaju, istražitelji smatrali krivcima", rekao je Solima.

Ovo je istinita priča koja se krije iza serije "The Monster of Florence".

Ko su žrtve?

Prva ubistva koja su pripisana čudovištu dogodila su se 21. avgusta 1968. godine. Barbara Loči (32) i njen ljubavnik Antonio Lo Bjanko (29) upucani su dok su sedeli u kolima u blizini Sinje, malog grada izvan Firence. Barbarin šestogodišnji sin, koji je spavao na zadnjem sedištu, preživeo je i kasnije potražio pomoć.

Tokom sledećih 17 godina, još sedam parova ubijeno je u sličnim okolnostima, obično vikendima, u izolovanim područjima gde su se ljubavnici sastajali u kolima. Žrtve su bile različite - od mladih Italijana do nemačkih i francuskih turista. Ukupno je ubijeno 16 ljudi.

Godine 1974., par koji se ljubio u automobilu u Sađinaleu, severoistočno od Firence, ubijen je. Ženine grudi i stidni deo su izbodeni 97 puta. Ništa se dalje nije dogodilo sve do eksplozije 1980-ih. Čudovište je udarilo dva puta 1981. godine, a zatim ponovo 1982., 1983., 1984. i 1985. godine.

Upotreba istog pištolja Bereta kalibra .22 sa Vinčester mecima "serije H" povezala je ubistva, što ukazuje ili na jednog počinioca ili na nekoga ko je više puta imao pristup oružju.

Poslednja ubistva pripisana čudovištu iz Firence dogodila su se u septembru 1985. godine, kada su francuski turisti Žan Mišel Kraveičvili i Nadin Morio ubijeni i izbodeni dok su kampovali u šumi. Telo Nadin je bilo osakaćeno.

Istraga i brojni preokreti

Istragu su obeležile greške, curenja i lažni tragovi. Stefano Mele, suprug Barbare Loči, u početku je priznao da je ubio svoju ženu i njenog ljubavnika, ali je kasnije povukao priznanje. U njegovim promenljivim izveštajima, implicirao je nekoliko muškaraca poreklom sa Sardinije - navodne ljubavnike svoje supruge - što je navelo istražitelje da istraže ono što je postalo poznato kao "Sardinijski put", neosnovanu teoriju da su ubistva povezana sa grupom muškaraca sa Sardinije koji su živeli u Toskani.

Linija istrage dominirala je u ranim godinama slučaja, samo da bi se pokazala kao skupa distrakcija kako su se pojavljivala nova ubistva.

Frančesko Vinči, bivši ljubavnik Barbare Loči, prvi je uhapšen i držan duže od godinu dana. Sudija Mario Rotela je takođe pritvorio i brata Stefana Melea, Đovanija Melea i zeta Pjera Mućiarinija. Međutim, ubistva koja su se dogodila 1984. godine, dok su oni bili u pritvoru, dovela su do njihovog oslobađanja. Rotela se onda fokusirao na Salvatorea Vinčija, Frančeskovog brata i još jednog bivšeg Barbarinog ljubavnika.

Povezan sa sumnjivom smrću prve žene na Sardiniji, on je uhapšen ali kasnije i oslobođe. Do 1989. godine, svi osumnjičeni sa Sardinije su zvanično oslobođeni.

Početkom 1990. sumnja se prebacila na Petear Pačijanija, seljaka sa istorijom napada i seksualnog nasilja. On je osuđen 1994. godine za nekoliko ubistva, njegova presuda je odbačena 1996. godine nakon što je oslobođen po žalbi zbog nedostatka dokaza i nemarnog rada policije. Umro je od srčanog udara 1998. godine pre nego što je ponovno suđenje moglo da počne.

Dvojica njegovih navodnih saučesnika, Đankarlo Loti i Mario Vani, osuđeni su 1998. godine, u velikoj meri na osnovu Lotijevog priznanja, što su stručnjaci kasnije doveli u pitanje kao nedosledno. Obojica su umrli u zatvoru - Loti 2002. i Vani 2009. godine.

Do danas, nijedan forenzički dokaz nije direktno povezao bilo kog od ovih muškaraca sa svim ubistvima, ostavljajući identitet čudovišta iz Firence misterijom koja i dalje traje.

Skoro 40 godina nakon poslednjeg poznatog ubistva 1985. godine, pištolj Bereta korišćen u ubistvima nikada nije pronađen.

DNK metak koji je pronađen na mestu ubistva francuskog para, poklopio se sa DNK metka pronađenog nakon ubistva dvojice nemačkih studenata, Horsta Vilhelma Majera i Jens-Uve Ruša iz septembra 1983. godine. Međutim, DNK ne pripada nijednoj od žrtava niti osuđenim osumnjičenima i mogao je da ga ostavi bilo ko, ko je tada radio sa dokazima.

Između teorija i istine

Tokom decenija, slučaj čudovište iz Firence postao je plodno tlo za spekulacije. Neki istražitelji pričali su o usamljenom ubici, dok su drugi sugerisali o mreži pojedinaca koji su delovali pod okultnim motivima. Teorije koje uključuju satanističke rituale, tajna društva ili tvrdnje o bogatim pokroviteljima koji naručuju ubistva, bile su široko rasprostranjene, ali nikada nisu potvrđene.

Za Solimu, stvaranje serije u kojoj je istina toliko zamagljena bio je jedan od najzahtevnijih aspekata serije "Čudovište iz Firence".

"Kada smo pročitali materijal, shvatili smo da je priča ispričana na mnogo različitih načina od strane različitih ljudi. Zato nam je bilo izuzetno teško da se organizujemo, a da ne prihvatimo jednu verziju ili tezu umesto druge", rekao je on.

Dodao je da su sva imena koja se koriste u seriji stvarna, napominjući da je to nametnulo pravna ograničenja.

"Dakle, sve što vidite u seriji je ono što se zaista dogodilo, a deo dijaloga koje čujete su dijalozi koji su se zaista odvijali među ljudima", rekao je on.

Solima se nada da će gledaoci poneti više od pukih detalja zločina i naučiti nešto o istoriji Italije.

"Zemlja predstavljena u ovom periodu veoma se razlikuje od onoga kako bismo mogli zamisliti Italiju 60-ih ili 70-ih godina. Bila je mnogo više zaostala u kulturnom smislu - seljačko i patrijarhalno društvo. Nasilje nad ženama i dalje postoji i prisutno je danas. Kulturno okruženje u kojem je to nasilje počinjeno i negovano poprimilo je drugačije karakteristike, ali je i dalje prisutno danas. Dakle, ova priča se, po mom mišljenju, može smatrati i dalje veoma relevantnom, i dalje veoma aktuelnom i i dalje veoma savremenom", poručio je on.

(Telegraf.rs)