UNUK RIHARDA LANGA: Ovo je vaš omiljeni srpski glumac, a zapravo je Nemac! (VIDEO)

Printskrin iz filma: Majstori, majstori!

Preporučujemo

Rođen je u Zaječaru 11. maja 1933. godine, od oca Momčila i majke Ljubice. Očeva je želja i bila da upiše Pravni fakultet u Beogradu, ali nije mu išlo: jednostavno to nije bio njegov poziv. Zato, dve godine docnije, napušta ove studije i prelazi na arhitekturu ali i nju ubrzo napušta.

Napustiće i studije engleskog jezika na Filološkom fakultetu, i dalje neumorno tragajući za sobom i pravim načinom na koji će moći da izrazi svoju veliku dušu, nakon što je odlučio da oproba svoje glumačke sposobnosti u KUD "Ivo Lola Ribar". Na nagovor svoje simpatije iz KUD-a, upisuje Akademiju za pozorište, film, radio i televiziju (danas Fakultet dramskih umetnosti), a počinje i da glumi u Beogradskom dramskom pozorištu. Po povratku iz vojske 1963. godine diplomira.

Naredne godine, nakon odustajanja Ljube Tadića, dobija glavnu ulogu u predstavi "Kralj Ibi" u Ateljeu 212 gde briljira i trijumfuje svojim improvizacijama, uz veliki uspeh i na gostovanjima u Parizu, Moskvi, Njujorku, Veneciji... Od 1968. godine pa do smrti bio je stalni član ovog pozorišta, a za ulogu Molijera u istoimenom komadu Bulgakova dobija Oktobarsku nagradu grada Beograda.

Što se tiče filma, debitovao je već 1962. godine u filmu "Čudna devojka" Jovana Živanovića, i imao je oko dvadeset uloga. Glavne su mu bile u filmovima "Glineni golub", "Ram za sliku moje drage", "Pogled u noć", "Paviljon 6", "Srećna porodica". Imao je i brojne sporedne uloge na filmu, a tu se posebno ističe brkati gangster Bili Piton u "Maratoncima". I na televiziji je imao mnoštvo uloga, a mogli bismo da izdvojimo "Priče iz radionice" i "Priče iz Nepričave".

Ipak, sve ostaje u senci njegovog izvođenja Radovana III, po scenariju Dušana Kovačevića, gde je dao domaći zadatak svim glumcima ne samo kod nas nego i u svetu, i krunisao samog sebe za kralja improvizacije. Da li znate da je onaj čuveni snimak jubilarnog 250. izvođenja "Radovana III" snimljen krišom, jer on nije hteo da se snima?

Pogađate, dakle, da pričamo o Zoranu Radmiloviću, legendi srpskog glumišta, dobitniku Dobričinog prstena, Sedmojulske nagrade, čoveku po kome nosi ime nagrada koju dodeljuje Sterijino pozorje u Novom Sadu, po čijim se čuvenim brkovima zove jedna druga nagrada koju dodelju grad Zaječar u sklopu manifestacije koja nosi njegovo ime.

Ali, otkud sad to da je bio Nemac? Ukratko rečeno, i jeste i nije. Njegov deda je bio Nemac, Rihard Lang, železničar koji je došao u Srbiju trbuhom za kruhom. Upoznao je u našoj zemlji svoju buduću ženu Stevku, zaljubio se, prešao u pravoslavlje, uzeo ime Radmilo i oženio se njome.

Rodio je potom Rihard sa Stevkom sina Momčila, koji je rodio sa Ljubicom sina Zorana. Prezime Radmilović dolazi od dedinom drugog, sprskog imena. Ako se gleda čisto po očevoj liniji, Zoran je bio Nemac podjednako koliko su i Nemanjići (izmešani sa Bugarkama, Italijankama, Ugarkama i Grkinjama) bili Srbi.

- Kad polazim od kuće mrzim i sebe i publiku, a kad predstava počne, sva ta mržnja i jed eksplodira u svoju suprotnost, u ljubav - govorio je nekada ovaj bespoštedni borac i protivnik svakog nacionalizma.

Šta je dakle naravoučenije svega ovoga što smo napisali? Ne sudite o ljudima na osnovu njihove nacionalnosti, koja je kao što možete da vidite vrlo rastegljiva kategorija. Zoran Radmilović je sasvim sigurno bio Srbin, ali je istovremeno bio na neki način i Nemac.

(O. Š.)