Ovo je rodna kuća Patrijarha Pavla: Njegovo mesto preživelo je katastrofu, a vidite danas dom gde je odrastao

Njegova svetost Patrijarh Pavle bio je omiljen među Srbima, a malo ko zna da njegov život nije bio nimalo lak. Pravo ime mu je Gojko Stojčević, rođen je u Kućancima, današnja Republika Hrvatska, a tada je to bilo mesto u Austrougarskoj Monarhiji. Taj predeo je uvek bio izložen određenim okupacijama, pa sam Gojko nije mogao da ima baš bezbrižno detinjstvo.  Selo Kućanci se nalazi u slavonskoj Podravini i administrativno pripada opštini Donji Miholjac (danas u novoformiranoj opštini Magadenovac).

U opštini Donji Miholjac je do poslednjeg rata bilo 11 srpskih pravoslavnih sela, a sami Kućanci su bili mešovito selo. Srbi su starosedeoci Slavonije i u dolini reke Drave postojala su srpska naselja vekovima pre turskih prodora. Selo Kućanci je sve do 19. veka bilo etnički čisto srpsko selo, a u drugoj polovini 19. veka doseljavaju se prve rimokatoličke porodice, odnosno Šokci, a danas Hrvati. Međutim, Hrvati postaju većina u ovom selu tek nakon progona Srba 1991. godine.

Preporučujemo

Krvavi 20. vek je doveo do velikih stradanja srpskog naroda i u Podravini. U Prvom svetskom ratu su Srbi i ovde, kao i uopšte na čitavoj teritoriji tadašnje Austrougarske, preživeli represalije (u Donjem Miholjcu su bila vešala za lokalne Srbe tokom čitavog rata).

U Drugom svetskom ratu ovo područje je stradalo odmah na početku, već u jesen 1941. godine, kada su hrvatske nacističke jedinice popalile sela – Blanje, Čađavički Lug, Orašnjak, Kućanci, Brezovica, Gorica, Dranica, Martinci, Ilmin Dvor, Krčenik, Žabnjača, Malinovac i Breštanovci, ubivši preko 3000 lokalnih Srba. Poslednji rat je ponovo Srbe sačekao nespremne za odbranu. Već u kasnu jesen 1991. godine hrvatske paravojne formacije sprovode etničko čišćenje opštine Donji Miholjac. Mnoge srpske kuće se sistematski miniraju, a u decembru iste godine minirana je i crkva Svetih apostola Petra i Pavla u Kućancima u kojoj je kršten upravo Patrijarh Pavle.

Početkom rata, da bi se izdržavao, Pavle je radio na beogradskim građevinama, a to mu nije odgovaralo zbog slabog zdravlja. Na poziv svog školskog druga Јeliseјa Popovića, koji je bio iguman manastira Svete Trojice, odlazi 1942. u ovaj ovčarsko-kablarski manastir gde je proveo sledeće dve godine rata. U to vreme njegovog brata Dušana ubile su ustaše. Tokom 1944. zaposlio se kao veroučitelj i vaspitač u domu za decu izbeglu iz Bosne u Banji Koviljači.

Ubrzo se teško razboleo „na plućima“ i lekari su verovali da je tuberkuloza, predviđajući mu još tri meseca života. Otišao je tada u manastir Vujan gde je živeo neko vreme izolovan od ostalih monaha i uspeo je da se izleči od ove bolesti. U znak zahvalnosti izrezbario je i poklonio manastiru drveni krst sa raspećem. Definitivno mu život nije bio lak, a zato ga je i krasila neverovatna skromnost.

(Telegraf.rs)