ČIK POBIJTE OVO: Evo dokaza da su pre 100 godina svi Crnogorci bili Srbi! (FOTO)

Iako danas postoje velike podele između naroda različitih nacionalnosti i vere, "Zemljopis Kraljevine Crne Gore" iz 1911. godine učio je decu da smo svi isti, svi Srbi, ma koje vere bili

U "Zemljopisu Kraljevine Crne Gore", decu trećeg razreda osnovnih škola učili su da u Crnoj Gori žive sve sami Srbi, koji govore "srpskijem jezikom".

Preporučujemo

Iako danas na prostoru Balkana, posle velikog broja ratova, bujanja nacionalnosti i sukoba postoje velike podele između naroda različitih nacionalnosti i vere, "Zemljopis" je učio podmladak "Crne Gore" da se svih 30.000 ljudi, koliko ih je u to vreme živelo na brdovitom predelu Crne Gore, iako različiti, ne razlikuju mnogo po svom poreklu, "jer su svi Srbi".

Podsećamo da se srpstvo u Crnoj Gori, odnosno, svest da Crnogorci pripadaju srpskom narodu, javlja u 18. veku, kad vladike iz dinastije Petrović Njegoš počinju da za svoju političku ideju traže uporište u mitskom nasleđu koje je uglavnom baštinila Srpska pravoslavna crkva.

Srpska svest u Crnoj Gori nesumnjivo nije bila pojava koju su crnogorski vladari iz porodice Petrović-Njegoš zatekli utemeljenom i snažnom u crnogorskom društvu, već je bila pojava koju su oni sami razvijali i učvršćivali.

Naprotiv, srpska svest u Crnoj Gori izvorni je crnogorski proizvod, ali se ne može sporiti da su za njeno snaženje uveliko zaslužni i neki spoljni faktori.

Prvi razlog za snaženje srpske svesti u Crnoj Gori leži u činjenici da je saznajni krug crnogorskih vladika bio takav da im se srpski karakter Crne Gore nametao kao jedino istorijski utemeljeno stanovište. Čak i vladika Vasilije u predgovoru za "Istoriju Crne Gore" navodi da je svoje delo isključivo pisao "iz mnogih srpskih istorija" koje se nalaze u manastirima.

Slična svest bila je prisutna i kod vladike Petra I Petrovića Njegoša (1784. - 1830). U svojoj "Kratkoj istoriji Crne Gore" vladika piše da je Crna Gora uvek bila prepoznatljivi deo Srpskog carstva, a da je tek posle "plačevnome srbskog carstva padenija" postala potpuno državno samostalna.

U udžbeniku se napominje da je većina Srba pravoslavne vere, ali da ima i onih koji su "rimokatoličke i muhamedianske vere", ali da te razlike nisu toliko važne, koliko je bitno "da se braća vole i poštuju".

Nije slučajno što je u crnogorskim školama tokom 19. veka razvijana svest o zajedništvu koje je utemeljeno na zajedničkoj istorijskoj sudbini i svesti o političkim ciljevima koji imaju istorijsko uporište.

Zato i u "Zemljopisu Kraljevine Crne Gore", nastalom u periodu pred Prvi Svetski rat, podmladak je edukovan u pravcu da "postoje srpska braća u drugim srpskim zemljama", da su neki slobodni, da su neki pod tuđinskom vlasti, ali da treba voleti "svoju celokupnu srpsku domovinu i sve srpske zemlje".

Ono na šta udžbenik podseća, a što se danas najčešće zaboravlja, jeste da svi međusobno treba da se poštujemo i volimo, jer "treba da je brat mio, koje vjere bio, jer teško je bratu bez brata".

(M. B.)