Ovu crkvu u Beogradu su rušili i Turci i Austrougari, služila je kao barutni magacin, a danas pleni lepotom

Bogorodičina crkva Ružica nije samo građevina — ona je tiho srce Beogradske tvrđave, svedok vekova tame, ratova, žrtava i čuda. Skrivajući se iza moćnih zidina Kalemegdana, ova mala, kamena crkva pulsira pričom koja se ne zaboravlja, već oseća.

Preporučujemo

Legenda kaže da je crkvu podigla monahinja Ružica, koja je čitav svoj život posvetila Bogu, tišini i molitvi. U vreme kada su se narodi borili za opstanak, a krv natapala zemlju Balkana, ova žena je, navodno, uspela da u tami podigne svetilište. Neki tvrde da je crkva nastala na mestu gde su se nevidljive sile preplitale — mesto između svetla i senke. Njen duh, kažu, i dalje lebdi unutar hladnih zidova crkve, pazeći da plamen vere ne ugasne.

Verovanje se nastavlja sa tim da su sestre Ružica, Marica i Cveta na prostoru beogradske tvrđave podigle po jednu crkvu kao svoje zadužbine koje su bile prozvane po njihovim imenima. U jednoj staroj narodnoj pesmi Ženidba Todora Jakšića se i pominje crkva pod ovim imenom. Ipak, realnije istorijski poznate činjenice navode da je sam naziv svetinje preuzet od starijeg paganskog praznika Rozalije.

Tačno vreme kada je ova crkva izvorno napravljena i ko je učestvovao u gradnji ni dan danas nije poznato, a za razliku od većine hramova usmerena je u pravcu sever-jug.

Jedino što je utvrđeno jeste da je ovo najstarija beogradska pravoslavna bogomolja. Od 14. do 16. veka su se u starom srušenom zdanju čuvale mošti Svete Petke.

U doba despota Stefana Lazarevića postojala je istoimena stara crkva koju su Turci srušili osvajajući Beograd 1521. godine. Današnji hram je u stvari adaptirani barutni magacin iz doba habzburške vladavine. Na Beogradskoj tvrđavi inače ima nekoliko ovakvih skladišta od kojih je najveći Veliki barutni magacin ispod statue Pobednika.

Što se tiče same Ružice, obnova posle štete nanete od strane Osmanlija počela je tek 1867. godine čim su knezu Mihailu predati ključevi grada. Dve godine kasnije podignut je krov nad oltarom, a na proleće 1869. godine završeno je zidanje tornja.

Za vreme austrougarskog napada na Beograd, crkva je skoro bila porušena, a najviše su stradali oltar i zvonik crkve, ali po rekonstrukciji koja je završena 1925. godine, Ružica dobija današnji izgled.

Obnovu crkve 1920-ih godina predvodili su arhitekta Nikolaj Krasnov i vojni sveštenici, a građena je uz pomoć srpske vojske. Posebnu pažnju privlače dve statue vojnika koje se nalaze ispred ulaza, kao i delovi enterijera koji su izrađeni od topova, granata i drugog vojnog materijala — što daje crkvi snažnu simboliku.

A, vojnici... Pa, oni ne govore, ali njihov pogled seje nemir. Čuvari su večnog sećanja. U tišini unutrašnjosti, dok se kandilo njiše, osetiš hladan kamen pod rukom, a srce ti zadrhti. Nisi ušao samo u crkvu, već u živi spomenik ljubavi, bola i neuništive vere.

Crkva Ružica nije velika, ali nosi težinu čitavog naroda na svojim leđima.

(Telegraf.rs)