Jelo za koje su svi čuli, ali retko ko zna kako je nastalo: Njeno veličanstvo - italijanska pica

Foto: Unsplash

Nekima je prva asocijacija na Italiju renesansna umetnost i brojni, prilično dobro očuvani spomenici. Ali je ipak više onih, kojima je prva asocijacija na ovu zemlju hrana. Pica, pasta i ostali italijanski specijaliteti su osvojili svet.

Preporučujemo

Mnoga jela italijanske kuhinje su prevazišla svoje izvorno poreklo i postala omiljena širom sveta. I u koji god deo sveta da otputujete, vrlo je verovatno da ćete tamo moći da probate neki od izvorno italijanskih specijaliteta.

Zato i nije čudno što je čak ustanovljen Svetski dan pice, koji se obeležava svake godine 17. januara. Taj dan se obeležava od 2017. godine u spomen na Svetog Antonija D’Abate, za koga se veruje da je zaštitnik pica majstora. Te godine je na listu Svetske kulturne baštine UNESKO uvrštena i Tradicionalna umetnost napuljskih pica majstora.

Jelo staro oko 2.000 godina

Pojedini istraživači čak poistovećuju italijanski nacionalni specijalitet sa starogrčkim pitama, odnosno specijalitetima koji su se mogli konzumirati širom Mediterana.

Međutim, u vreme kada je Persijom vladao car Darije I Veliki, vojnici su spravljali nešto što bi se moglo smatrati pretečom današnje pice. Naime, na svojim štitovima su pripremali jelo, koje donekle podseća na nešto nalik hlebu. Nakon što bi ga ispekli tokom svojih dužih marševa, dodavali su obično urme i sir preko.

Kasnije se prvobitno testo u kružnom obliku peklo na kamenu, a premazivano je maslinovim uljem, ali i medom i različitim biljkama.

Ostaci testa kružnog oblika su pronađeni i tokom iskopavanja Pompeje, antičkog grada koji je nestao nakon velike erupcije Vezuva 79. godine.

Foto: Tanjug/AP

Srednji vek je bio presudan za njen razvoj

Iako je gotovo izvesno da su i ranije ljudi pripremali jela koja u velikoj meri liče na ono koje mi danas poznajemo kao picu, tek tokom srednjeg veka nastaje specijalitet najsličniji savremenoj pici. Ipak, njegov nastanak baš i nema tako svetlu prošlost.

Naime, u to vreme su bogatiji ljudi imali sluge, kojima su ostavljali ostatke svoje hrane. Da bi sve to bilo ukusnije, sluge su se snalazile. Tako bi na parče hleba naređali ostatke obroka svojih gospodara, a onda bi pripremili neki sos i prelili ga. Naravno, bilo je potrebno tako pripremljen hleb učiniti ipak jestivim, pa su ga uglavnom grejali u pećima.

Treba znati i da je 1760. godine na italijansko tle donet paradajz iz dalekog Perua. Upravo ta namirnica je zaslužna za ukus čuvene napuljske pice, jer su njega dodavale sluge na pripremljeni hleb, preko koga su bili poređani ostaci hrane preliveni sosom.

U rukopisu iz grada Gaeta, koji se nalazi u središnjem delu zemlje se prvi put pominje pojam pica i to 997. godine.

Foto: Pixabay

Neko je voli, neko ne, ali svi znaju za picu

Prelomni trenutak za istoriju pice se zbio 1889. godine, kada su kralj i kraljica malo pre toga ujedinjene Italije došli u posetu Napulju. Čuvši priče o lokalnom specijalitetu, kraljica Margarita je želela da ga proba.

Bio je pozvan najbolji proizvođač pica iz Napulja i on joj je ponudio tri dostupne varijante. Prema priči, kraljica se odlučila za onu, koja je sadržala paradajz, mocarelu i bosiljak, jer ju je podsećala na zastavu Italije. Tako je nastala pica, koju mi danas znamo kao „Margarita“.

(Telegraf.rs)